Sevgili Ortaçgil'in şarkısından bir satır ile başlamak istedim ben de, uzun zaman sonra bir merhaba diyecek olan yazıma.
Yazmak içsel bir eylem anladım ki, bir iş kurmanın heyecanının, her gün aynı geçen günlerden, okunamayan kitaplar, izlenemeyen filmler, görülemeyen dostlar, gezilemeyen yerlerden dolayı bir serzenişe dönüşmesiyle, yazamamaktan şikayet edip duruyorum aylardır.
Zamansızlık ne zor, ne kadar bulaşmış yaşamlarımıza. Çalışmak elbette güzel ve gerekli ama ya kendimize sevdiklerimize ayıramadığımız zamanlar? Hayatta en çok sağlığıma, dostlarıma ve güzel anılarıma şükrediyorum ve biliyorum ki bunların hiçbiri maddi bir karşılıkla elde edilemiyor. Bu yüzden evimin huzurlu sarı ışığına, keyifle yaptığım el emeği ürünlerime döndün sonunda. Şimdi daha çok okumalı, izlemeli, gezmeli ve paylaşmalı elbette.
Tabi önce yarım kalan İtalya gezimi anlatmayı bitirmeliyim. Ayrıntılar zamanla siliniyor maalesef, kalan anılar ve bol fotoğrafla bir sonra yazımda Como Gölü'nde buluşmak üzere...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder