Ayn Rand-Hayatın Kaynağı

Hayatın Kaynağı kitabını ilk elime aldığımda hakkında hiçbir şey bilmeden elimde tutup, hasbel kader başlayıvermiştim. Basımı ve boyutlarıyla bende hala bir çikolata etkisi yapan bu kitap kendimi tanımayla karışık duygularla beni etkisi altına aldı. Düşünmeden diyebilirim ki bu kitap, hayatımın kitabıydı.


Elbette bu kitabı okuduğum dönemde üzerimde bıraktığı etkisi, beklentilerim ve o döneme ait duygularımın harmanıyla, başka bir zamanda okumuş olmamdan daha farklı olabilir. Bunu tam olarak bilemiyorum ama Hayatın Kaynağı’nın öncesi ve sonrasında okuduğum kitaplardan çok azı bende böyle bir etkiyi yaptı. Sayfaları çevirmekle içine girdiğim dünya tam da hayatıma yaymaya çalıştığım ve beklentilerimi bu yönde düzenlediğim küçük bir felsefe kıvılcımı gibiydi.
Kıvılcım gittikçe büyüdü… ve ben yazara da kitaba da hayran oldum. Kitaptaki karakterlerin hayattan böylesine güzel alınıp sunulması ve sadece kendisi gibi olmakla, kendi fikrine güvenip doğru bildikleri yolda kimseden etkilenmeden dimdik duruşları, olması gerekli bir hayat profili çiziyor. Düşüncelerinden tavırlarına kadar her karakter gerçek gibi. Bu kitabı okumak, düşüncelerimin oluşturduğu bir filmi seyretmeye benziyordu. Belki her okurda aynı etkiyi bırakmayacak ya da yazarın benimsediği hayat tarzına kendini yakın hissetmedi ve hissetmeyecek olsa bile, kurgunun kendi içinde tamlığı ve anlatımın güzelliğinin yadsınanmaz olduğunu düşünüyorum.

Ardından okuduğum Atlas Silkindi kitabının üç ciltten oluşacak kadar kalın oluşu da beni bir o kadar heyecanlandırdı. Bu uzun kitap sanki Hayatın Kaynağı’nın devamı gibi. Yine sağlam karakterler kendi hayatlarını kurmuş mutlu ve tamlar, “bir”ler. Bu uzun bir kitabı hiç sıkılmadan okudum. Yayıncısı olan Plato’ya da teşekkürlerimi sunuyorum.

Ebru